Aan de buitenrand van het dorp sta ik op een zonnige ochtend bij Mark en Jellie op de stoep. Ze hebben mij uitgenodigd voor een gesprek over de uitvaart. Niet dat er nu meteen een aanleiding toe is, maar ze willen nu wel iets vastleggen. Tien jaar geleden bezochten ze onze voorlichtingsavond over uitvaart. Daarna hadden ze nog eens een ondernemer uitgenodigd bij hen thuis, maar dat voelde niet goed. Te opdringerig.
De koffie is ingeschonken en al pratend en vooral luisterend ontstaat er helderheid over hoe een afscheidsproces er uit kan zien en wat ze zouden willen. Ik vertel hen mogelijkheden, nee je hoeft geen 50 kaarten af te nemen of je hoeft niet naar een rouwcentrum. Alles kan op maat, passend bij hen, passend bij hun budget. Van het gesprek volgt een verslag mét kostenraming. Als het zover is weten ze wat ze kunnen kiezen. Wij verplichten tot niets.
Na afloop van de bijeenkomst in de aula van een crematorium maakt een mevrouw opmerkingen aan mijn adres over de bijzondere sfeer en het intieme karakter van het afscheid. “Ik wist niet dat het zo kon, ik denk er eigenlijk nooit over na”.
“Ach als ik dit geweten had, dan had ik het echt anders gedaan” verzuchtte Karin na het plotseling overlijden van haar man. “Het ging allemaal zo snel dat ik het maar liet gebeuren. Achteraf gezien had ik graag andere keuzes gemaakt”.
Voorbereiden (vooral kennis vergaren!) of uitstellen? In ons leven denken we na, maken we toekomst plannen. Eens gaan we dood, dat is zeker. Door ons werk als uitvaartondernemer weten wij dat de dood zich op onverwachte momenten kan aandienen. Zomaar. Als je jong bent of vlak voor je pensioen. Het zijn vaak heftige en verdrietige ervaringen.
Wat kan het helpend zijn om door een eenvoudige uitleg van mogelijkheden, voorbereid te zijn op ooit. Als het zover is. Niet met een wensenboekje (invullen leidt tot standaard mogelijkheden), maar in een open gesprek waardoor het actief denken leidt tot een persoonlijke invulling.
Een voorbereiding die ruimte geeft. En rust.